De oude Chinese vrouw

Wat was het een klein vrouwtje dat elke dag voorbijliep. Toch kon je zien dat ze vroeger een heel mooi meisje geweest moest zijn. Ze had zo een lief gezicht met zulke fijne trekken. Ook kon je zien dat het een sterke vrouw geweest was. Ze liep met veerkrachtige tred en slofte helemaal niet zoals veel oude vrouwtjes van haar leeftijd doen. Iedereen wist dat ze jaren gewerkt had bij de Chinees op de hoek. Ze stond zelf niet in de keuken, maar voor iedereen die langskwam had ze een vriendelijk woord en een hele grote glimlach. En alleen al daarom was het altijd druk bij deze Chinees. Het vriendelijke oude vrouwtje hoorde gewoon bij het restaurant. Als er kinderen kwamen kregen ze altijd een stukje kroepoek en zong ze een Chinees kinderliedje.  Haar eigen kleinkinderen kwamen altijd direct naar beneden als ze hoorden dat het oude vrouwtje in het restaurant was. En zo gebeurde het dat de Chinese kinderen bevriend werden met een heleboel kinderen uit het stadje. Maar op een dag liep het oude vrouwtje niet meer zo snel als anders en klonk haar gezang niet meer zo krachtig. Het leek wel of het oude vrouwtje moe was.

De oude winkelier en de reiziger zagen dat het steeds moeilijker werd voor het oude vrouwtje om nog naar het restaurant te gaan. Misschien wilde ze wel in het winkeltje rusten? Dan kreeg ze een kop thee en kon de reiziger ondertussen haar kleinkinderen halen. Zo gezegd, zo gedaan. Even later zat de Winkel van Geluk helemaal vol. De oude Chinese mevrouw zat er, haar dochter was er met haar kinderen, de kleinkinderen van de oude vrouw. Maar er waren ook een heleboel andere kinderen gekomen. Ze dachten dat er wat bijzonders was omdat de Chinese kinderen naar de Winkel van Geluk waren gekomen. De dochter van de oude vrouw was lang niet zo mooi als haar moeder vroeger geweest was. Je kon een groot litteken zien over haar wang van boven naar beneden. En toch, toch had deze dochter iets bijzonders. Vaak zie je dat mensen met een groot litteken zich schamen en je niet aandurfde te kijken. Maar dat deed deze jonge vrouw wel. Je kon zien dat ze zelfvertrouwen had. Ondertussen waren de kinderen al met elkaar aan het spelen. Ze hadden ontdekt dat er in het winkeltje een doos met stoepkrijt was. Nadat ze gevraagd hadden of ze daar buiten op de stoep een tekening mee mochten maken, waren ze allemaal naar buiten gegaan. De oude man had gezegd dat het heel bijzonder stoepkrijt was. Het stoepkrijt was alleen geschikt voor mooie tekeningen zei hij. Wie er niet iets moois mee wilde maken kreeg vast eerder een gebroken krijtje voorspelde hij. En dus verschenen er op de stoep prachtige kleurrijke bloemen, mooie huizen en vrolijke ballonnen. Ieder kind deed zijn best om er een prachtige tekening mee te maken.

Ondertussen zat het oude Chinese vrouwtje samen met haar dochter binnen. De reiziger keek naar de beide dames, maar zei niks. Toen begon de jongste te praten. De reiziger wilde de oude donkere pot al pakken, maar de oude winkelier schudde zijn hoofd. Hij liep naar achteren in de winkel en kwam met een prachtige roodbruine leren map tevoorschijn. In die map zaten een paar mooie oude vellen papier en er zat een veer bij. De oude man haalde een potje inkt tevoorschijn en gebaarde de reiziger dat hij op moest gaan schrijven. Zodra de man het papier voor zich had en de veer in de inkt gedoopt had begon de jongste vrouw te vertellen.

Ze vertelde over een dorp in China. Het dorp waar haar moeder vroeger als klein meisje gewoond had. Ze vertelde dat er nog geen waterput was in het dorp en dat de vrouwen elke dag een keer heen en weer moesten om water te halen in het volgende dorp. Haar moeder vertelde hoe ze er als kind gespeeld had met eigenlijk niks, een beetje zand en water, Meer hadden ze niet nodig om gelukkig te zijn. Ze vertelden dat ze zo graag nog een keertje terug wilden naar haar dorp om te kijken hoe het er nu was.  Dat ze er niet met lege handen aan wilden komen, maar ook niet genoeg geld hadden om een waterput te laten slaan En terwijl ze vertelde schreef de reiziger het hele verhaal op. Hij vroeg of hij het verhaal in de krant mocht zetten, dan zouden er misschien wel lezers zijn die mee wilden doen om de waterput in het dorp wel te kunnen betalen. Wat waren de dames blij met dit voorstel, ze straalden helemaal. En als dank lieten ze de volgende dag een paar kleine roden zijden zakjes brengen met daarop prachtig geborduurde gouden Chinese tekens. Ze zeiden erbij dat de kinderen in China dit van familieleden kregen bij het nieuwe jaar met geld erin om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen. Deze mooie, door de oude vrouw gemaakte zakjes, waren nu voor de Winkel van Geluk om weer aan iemand anders door te geven.