De man die uit de trein stapte wist niet waar hij naar toe moest. Hij had gezocht op internet, maar daar stond alleen dat er in het stadje een Winkel van Geluk was. Het adres stond er niet bij. Ook kon hij niet vinden wat je dan wel kon kopen in die winkel. En nieuwsgierig als hij was, had hij daarom de trein genomen naar het stadje. Daar zouden ze hem vast wel verder kunnen helpen. En dus vroeg hij aan de mensen voor het station of er hier inderdaad een Winkel Van Geluk was en wat daar te koop was.

Even verderop in het winkelstraatje woonden een paar gezinnen met kinderen. Vaak speelden de kinderen buiten met elkaar. Een van de spelletjes was stoepranden. Daarbij konden twee kinderen meedoen. De ene stond op de ene stoep en de ander stond er tegenover op de andere stoep. En wie nou de bal precies zo tegen de stoeprand van de ander kon gooien dat de bal terug stuiterde, kreeg een punt. Of als ze met meer waren deden ze buskruit. Daarbij was een kind de zoeker….

In het straatje gekomen zag hij dat hij er goed aan gedaan had de deur van de winkel niet af te sluiten. De deur van het winkeltje stond op een kier. Hij liep naar binnen, zette de oude pot vlak bij de tafel en schroefde de deksel eraf. Aan tafel zaten een man en een vrouw. De vrouw had een klein slapend kind in haar armen en bij de man op schoot zat een al wat ouder kind te slapen.