Nadat Marieke Lucas Rijneveld winnaar werd van de International Bookerprize 2020, ging ook ik voor de bijl. Ik bestelde het boek bij mijn vaste boekhandel en was duidelijk niet de enige. Er worden momenteel stapels van verkocht. En het boek grijpt meteen aan. Het zijn heerlijke beeldende zinnen die je meetrekken het verhaal in. Hoewel je ook direct de voorliefde voor Jan Wolkers proeft in expliciete scènes. De strenge orthodoxie van het protestantisme op de Biblebelt krijgt er ook geregeld stevig van langs. Maar...!

“Is dit nog recht te breien?”, vraag ik me af bij het lezen van Trouw vandaag. De tweedeling van de maatschappij begint met een paar averechtse steken. Deze vakantie las ik de bestseller van Rutger Bregman; De meeste mensen deugen. Ik was er zowaar van overtuigd dat er een andere rode draad door de geschiedenis loopt. We zijn als mensen sociale wezens en we zijn bereid om elkaar te helpen. Maar die draad lijkt op de breiclub al afgehecht te zijn.

In mijn vorige column wierp ik Noach en de belofte dat er nooit meer een zondvloed zou komen -plons- over boord. Als het gaat om klimaat en de beangstigende toekomstscenario’s die klimaatwetenschappers ons telkens presenteren, kan ik niet zoveel met de letterlijke belofte uit dat Bijbelverhaal. Ik ben opzoek naar een ander -en genuanceerder- perspectief.