Vanmorgen kopte de Volkskrant: “Duivels dilemma” over de demonstratie op de dam. Ik merk hoe die kop me emotioneert. In de verte kraait opnieuw een haan. In een eerdere column schreef ik hoe ik getuige was van etnisch profileren in de trein en vooral hoe ik niet ingreep. Notabene in de stille week. Deze column heeft significant meer reacties opgeleverd dan welke column of preek ook. Helaas vooral van mensen die het uit eigen ervaring kenden. Wat ik schreef, raakte hun angst, hun pijn en boven alles hun verdriet.

Pinksteren is het feest van de Geest. Daar is natuurlijk heel veel over te zeggen, maar misschien is er nog wel meer over te vragen. Bijvoorbeeld waarom we de Geest als duif afbeelden. Van alle vogels werd het uitgerekend de duif. Niet dat ik daar iets op tegen heb, wie ben ik, maar de duif is nou niet bepaald de mooiste, de elegantste of de intelligentste onder de gevederde dieren. Elke duivenmelker zal me ongetwijfeld ogenblikkelijk de les willen lezen na het lezen van deze diskwalificerende woorden. Dat zal zeker terecht zijn, maar als teken van de Geest had ik toch een meer kleurrijke vogel verwacht. Een puttertje, een ijsvogel of desnoods een dwergpapegaai was een aardig alternatief geweest, toch? Waarom dan een duif?

Zou Stef Bos het lied 'Arme schapen' speciaal geschreven hebben voor 'Wezenzondag'? Het zou zomaar kunnen. Hoe dan ook doet het me eraan denken. Het lied is ook een prachtige aanleiding voor reflectie op het pastoraat. Daar steekt telkens het beeld de kop op van de predikant als herder en de gemeente als kudde. Maar klopt dat wel en is het beeld eigenlijk wel zo handig?