In een dorpje midden in Frankrijk sta jij al meer dan honderd jaar. Gewoon omdat de dorpelingen het altijd fijn vonden om naar je toe te gaan als ze even rust wilden, luisteren wilden naar woorden van Liefde, of een moment wilden praten met of nadenken over God. Op een dag kwam er een jongeman over je drempel. Hij voelde zich thuis in jou. Hij ging in je dorpje wonen. En al snel volgden er meer jonge mannen die naar je toekwamen. Gewoon omdat jij een plaats was waar ruimte voor iemand was.
Toen er meer en meer jongeren naar je toe kwamen om God te loven en te prijzen, om te zingen en te bidden, om na te denken en om antwoorden te vinden werd je al snel te klein. Er werd een nieuwe kerk gebouwd hogerop de berg. Steeds meer jongeren kwamen en ook die kerk werd te klein. Rond die kerk was ruimte om een muur af te breken en een deel aan te bouwen. En nog een en nog een.
Nog steeds komen mensen vanuit de hele wereld naar jouw dorpje. En al is het in de andere kerk heel druk, in jou is het nog steeds rustig en vredig. Ondertussen ben je niet meer het oude dorpskerkje van de dorpelingen alleen. Ondertussen ben je het kerkje waar de broeders van Taizé hun definitieve stempel op gedrukt hebben. Niet alleen omdat Frère Roger en andere broeders tegen je muren aan begraven liggen, maar ook om je prachtige glas-in-loodraam van Franciscus, dat één van de broeders maakte. Nu ben je de plek waar jongeren en volwassenen heen gaan om tot rust te komen.
Jouw krachtige plek, jouw heilige grond is geworden tot het centrum van een internationale beweging van Liefde en Vrede. Had jij dat gedacht toen jij zoveel jaar geleden frère Roger hier binnen zag komen? Frère Roger had het zeker niet verwacht. Eigenlijk ben jij, lief kerkje, een voorbeeld voor ons allen. Misschien heb jij ooit gedacht dat jouw taak er zo ongeveer opzat. Vele dorpelingen zijn er in jou gedoopt, getrouwd en vanuit jou zijn ook vele dorpelingen begraven. Misschien werd je steeds minder gebruikt totdat die broeders hier door jou verwelkomd werden. Die deur die je indertijd open deed voor hen, is uiteindelijk voor jou ook belangrijk gebleken.
Nog steeds doen mensen vanuit de hele wereld jouw deur open. Jij heet ons welkom. Jij, met je kleine glas-in-loodramen, jij, met je wit gepleisterde muren en je houten banken. Jij, die niet pronkt met pracht en praal. Jij bent nog steeds de plek waar mensen even tot rust komen, de plek waar mensen even praten tot God, de plek waar mensen zichzelf mogen zijn, de plek waar mensen geaccepteerd zijn zoals ze zijn.
Jij lief kerkje, jij geeft mij rust. Omdat ik hier binnen ben en hier in jou Gods rust ervaar. Jij geeft mij het vertrouwen dat het leven soms heel anders gaat dan je gepland had, maar dat de uitkomst soms duizend keer mooier is dan je ooit had durven dromen.
En het enige dat jij doet is jezelf zijn, niet meer en niet minder. Dat is genoeg.
Dank je wel lief kerkje voor deze les.
Annette Westerhof
Als je een reactie op dit bericht verstuurt, wordt dat op deze pagina geplaatst. We plaatsen je naam en eventueel een link naar de website die je opgeeft. Je e-mailadres is nooit openbaar zichtbaar.