Dank

Zondag 7 mei was een bijzondere dag. Het was er een met een vleugje weemoed en aan de andere
kant was het ook feestelijk, omdat we ruim viereneenhalf jaar verbondenheid mochten vieren.

Ronduit sprakeloos was ik vanwege het prachtige cadeau dat Kor en ik mochten ontvangen. Het sloot
ook zo verrassend mooi aan bij de viering die we samen mochten beleven. Daarin nam het kunstwerk
Jésus à l’hôpital van de kunstenaar Wout Herfkens een belangrijke plaats in.

Het kunstwerk Vlucht van Moniek Westerman dat Kor en ik cadeau kregen zag ik tijdens dezelfde expositie in het Noord Brabants Museum waar ik ook het kunstwerk van Wout Herfkens voor het eerst zag. Die expositie had de toepasselijke titel Verspijkerd en Verzaagd. Woorden schieten nog altijd tekort om dank te zeggen voor dit prachtige geschenk.

Het is om een aantal redenen zo ontzettend treffend. Allereerst past het kunstwerk alleen al
vanwege de titel buitengewoon goed bij een overstap van gemeentepredikant naar
Krijgsmachtpredikant bij de Luchtmacht. Verder raakt de uitleg van Moniek Westerman over dit
kunstwerk me steeds weer. Ze legde daarover eerder in dagblad Trouw uit waarom zij Jezus vleugels
gaf: “Inderdaad. Vlieg maar weg, dat is mijn gedachte erbij. Jezus, vlucht maar weg van deze wereld,
want die is je niet waard. Er gebeuren hier zoveel domme dingen die haaks staan op waar Jezus voor
staat: zachtmoedigheid, geweldloosheid.” Juist dat staat in mijn nieuwe werk zo centraal. Hoe kan er
toch nog ruimte zijn voor vrede en gerechtigheid in een organisatie die als het nodig is naar de
wapens mag grijpen? Het is om het Bijbels uit te drukken, een teken aan de wand om dagelijks bij stil
te staan. Bovendien sluit het kunstwerk zo prachtig mooi aan bij wat ik zelf zo belangrijk vind in mijn
werk: het aloude verhaal dat soms nauwelijks meer gehoord wordt, verstaanbaar maken voor
mensen van nu.

Wat ik helemaal bijzonder vind is dat Moniek Westerman juist op Hemelvaartsdag het kunstwerk bij
ons thuis installeert. Een beter moment is er niet te bedenken. Als vanzelf moet ik denken aan de
mannen die in wit gekleed zijn die bij Jezus’ hemelvaart tot zijn leerlingen zeggen: “Galileeërs, wat
staan jullie naar de hemel te kijken?” Daarin klinkt voor mij altijd de opdracht in door dat we niet
omhoog moeten staren in de verwachting dat daaruit iets voortkomt. We zijn uitgenodigd om op
ooghoogte om te zien naar elkaar. Zo landen we in een hier-en-nu, zijn we bevrijd van de last uit het
verleden en verlost van een eindeloos verlangen naar een toekomst die onvervuld blijft. Dat klinkt
ook door in die prachtige canon van Huub Oosterhuis die hij schreef bij Jesaja 43: 18 en 19

Blijf niet staren op wat vroeger was.
Sta niet stil in het verleden.
Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen
het is al begonnen, merk je het niet?

Die tekst staat te midden van profetieën over herstel van het koninkrijk Israël. Het einde van de
Ballingschap is nabij. Opnieuw zo’n mooie verwijzing naar verlossing uit een wereld waarin we soms
gevangen lijken te zijn in systemen die we zelf gemaakt en veroorzaakt hebben. Zowel Hemelvaart
als Vlucht van Moniek Westerman laten zien dat we daarvan en daaruit verlost mogen worden. Om
zo misschien ook een beetje boven onszelf uit te stijgen.

Om dit alles was ik bij het ontvangen van het geschenk op 7 mei even sprakeloos. Dat is me niet vaak
overkomen. Het geeft aan hoe mooi, hoe passend en hoe raak het gekozen is. Het geeft ook aan hoe
bijzonder de afgelopen jaren met elkaar geweest zijn. Ook daarvoor heel veel dank! Zoals gezegd,
maak ik eerst ruimte voor alle processen in de gemeente om een goede opvolger te zoeken en te
vinden. Als hij of zij gevonden is en tijd en ruimte gehad heeft om het werk naar eigen inzicht op te pakken, kom ik heel graag weer. Jullie blijven een bijzondere plaats houden en niet alleen aan de
muur, maar juist in mijn hart.

Met alle woorden van dank spreek ik natuurlijk ook namens Kor. Ook als we zeggen:
Het ga jullie goed! À Dieu

Ds. Dirk-Jan Bierenbroodspot